15 jaar Ondernemerschap- het faillissement

15 jaar Ondernemerschap met een ‘Stenen Winkel’– Van TOEN naar NU (deel 2 van 3)

In mijn vorige blog las je wat de achtergrond van mij, Sytha Jr., was en hoe het ontstond dat ik toch ‘ja’ zei op de vraag van Sytha Sr. of ik met haar een winkel wilde gaan franchisen. We zijn nu beland in de volgende fase van ons ondernemerschap en achteraf gezien was het een pittige levensles die wij moesten meemaken…

2010-febr 2018: Dit waren 8 jaren van ontwikkeling binnen een landelijke franchise keten, een keten met in het begin meer dan 70 winkels. Mijn moeder en ik gingen voor de uitdaging! En die kregen we, in de vorm van verschillende ‘hobbels’. We startten in een jaar dat de economie herstellende was van een kredietcrisis, het klantenvertrouwen was laag. Maar het vertrouwen in onszelf was hoog genoeg om ons daardoor niet te laten tegenhouden. LS was namelijk een bekende keten en bestond al jaren dus het risico voelde voor ons minimaal. 

Ons enthousiasme hebben we, ook binnen de keten, goed weten over te brengen. Met als resultaat altijd een positie binnen de top 5 van de ruim 35 winkels die uiteindelijk overbleven. Gedreven, vol wilskracht en altijd proberen om het anders te doen dan de anderen. Dat was wat we het leukste vonden om te doen. We waren echter aan regels gebonden van de organisatie. En als het puntje bij het paaltje kwam, hadden we te gehoorzamen. Voor toen was dit helemaal prima, wij hadden namelijk geen enkel referentiekader over wat ‘echt’ ondernemen inhield. Dus we deden braaf wat er van ons verwacht werd. En zelfs veel meer dan dat! (Met dank aan onze competitiedrang en wilskracht) Maar ons bezighouden met inkoop, marges, collectie, personeelskosten, marketing en overige cijfermatige zaken nee, dat was niet ‘ons ding’! Daarom hadden we gekozen voor een franchise formule, zodat we ons daar niet druk over hoefden te maken. 

We stortten ons vooral op alle andere zaken die horen bij het runnen van een kledingzaak. We hadden zelfs een activiteiten stichting opgericht om meer evenementen te kunnen organiseren in het centrum van Delfzijl. We vonden het nogal ‘suf’ en een beetje gedateerd hoe het er allemaal aan toeging. Dus Sytha en Sytha gingen maar weer eens voorop. De kar trekken. We zaten in allerlei commissies, binnen de keten maar ook binnen het ondernemersleven van Delfzijl. Samen met een kleine club enthousiastelingen die ook doorhadden dat er alleen dingen veranderen als je zelf je handen uit de mouwen steekt. Een ander doet het simpelweg niet voor je! Of dit allemaal goed te combineren was met een jong gezin? Het eerlijke antwoord daarop is: ‘nee’… Daarover later meer.

We hebben veel veranderingen meegemaakt binnen de Franchise organisatie destijds; een fusering met de daarbij horende nieuwe koersen, grote investeringen, het sluiten van niet rendabele winkels en veel wisseling binnen het bestuur. 

Maar ook het centrum van Delfzijl kreeg een vernieuwde look. Het hele centrum moest van de gemeente letterlijk en figuurlijk ‘op de schop’ dus wat deden wij? Wij zorgden ervoor dat we nóg harder gingen ‘schreeuwen’ om maar de klanten vooral bij ons binnen te laten lopen. Deze ‘hobbel’ ging ons er niet onder krijgen. Van levende etalages naar een ware tentoonstelling midden op straat vastgeklemd aan de dranghekken waardoor mensen maar 1 kant op konden en dat was naar ons hihi. 

Oftewel: van een probleem een kans maken! Tegenwoordig heet dat Omdenken, maar dat kenden we toen nog niet😉 We deden dit automatisch, omdat het nodig was. Stilzitten en afwachten was geen optie.

Het centrum was na vele maanden opgeknapt, de bestrating lag er weer mooi strak in. En wij hadden het hobbeltje doorstaan! Maar we hadden oogkleppen op, waren alleen maar bezig op ons eigen eilandje in Delfzijl…

En toen werd het 18 februari 2010, we hadden een franchise meeting bij het hoofdkantoor in Vianen met de andere 10 franchisenemers. We kregen ter plekke te horen dat de organisatie ‘surseance van betaling’ had aangevraagd. Dat was een woord waar ik nog nooit van had gehoord! En waar ik die nacht alleen nog maar van wakker kon liggen…

Precies 5 dagen later werden ze failliet verklaard. Er gaan duizenden vragen door je hoofd, hoe dan? Wat hebben we gemist? Wat betekent dit voor ons, en voor ons team? En voor ons gezin? Wat nu? Help!?

Er volgde in de weken erop een gedwongen uitverkoop en ik kan je vertellen, dat voelt héél anders dan een reguliere opruiming. Wij hadden nog een kleine hoop op een doorstart. Er was toch wel een partij die iets in deze keten zag? Het antwoord was ‘nee’. Geen doorstart, dus geen nieuwe goederen, je verkoopt je artikelen met nog minder marge dus je maakt geen winst meer. Onze personeelskosten liepen wel door, onze facturen (van de geleverde goederen die wij gedwongen met mega kortingen de deur uit zagen gaan) en de huur ook…

 We wisten werkelijk niet wat ons overkwam. En het ging allemaal zo snel! Het was begin maart, de winkel was bijna leeg verkocht en wij moesten onze 2 vaste personeelsleden ontslaan. Hartverscheurende momenten waren dat. *slikt even een brok in de keel weg

Maria was al jaren mijn collega, en nu onze meest loyale teamlid. Hoe konden we dit nu doen? Dat we zelf geen inkomsten hadden voelde als een bijzaak. Wij voelden ons verantwoordelijk voor ons team. 

Daarna volgde een periode van rouw denk ik. Ik zat thuis opgerold op de bank, onder een kleed met de gordijnen dicht. Ik kan me niet eens meer herinneren wat er om me heen gebeurde, ik was volledig in mezelf gekeerd. Mijn moeder is in haar huis bezig gegaan, klussen en verven, om maar de zinnen te verzetten. We hebben mekaar even met rust gelaten. 

En dat ga ik bij jou nu ook even doen. Ik heb even een adempauze nodig, en jij leest binnenkort onze deel 3 van dit spannende hoofdstuk. Mijn moeder was namelijk diegene die weer eens met 1 spannende vraag mijn hele wereld op z’n kop zette… En ik met mijn antwoord die van haar!