15 jaar Ondernemerschap – Onze ‘Spijkergoed-reis’
15 jaar Ondernemerschap met een ‘Stenen Winkel’– Onze ‘Spijkergoed-reis’
3 mei 2018 was onze opening, dit is inmiddels alweer 7 jaar geleden en dan is het cirkeltje van ons ondernemerschap rond. 8 jaar franchise plus 7 jaar zelfstandig zorgt ervoor dat wij inmiddels 15 jaar mogen ondernemen. De Spijkergoed jaren waren spijkergóed😉 maar we denken/voelen dat het nog beter kan…
En via deze blog nemen we je mee in deze reis naar ons volgende station.
Eerst nog even terug naar de afgelopen 7 jaar zodat je een beetje kunt begrijpen wat er zoal bij kwam kijken en waarom wij toe zijn aan ‘the next step’.
Sytha Sr, Maria en ik dachten dat wij het met z’n 3en wel konden runnen, deze winkel van ruim 200 m2. Ik had namelijk in mijn schets rekening gehouden met allerlei situaties; de paskamers waren bijvoorbeeld verplaatst, de koffiebar had een andere plek, onze kassa was verhuisd naar midden voor. Deze keuzes waren allemaal gemaakt zodat, mocht je alleen op de winkelvloer staan, je overzicht had op wat er zowel achterin de winkel gebeurde als voorin. Best slim bedacht, vond ik zelf hihi. Maar toen kwam de realiteit!
En wat bleek? Onze klant was zo blij dat we weer geopend waren dat ze massaal bij ons kwamen shoppen! Dat is toch niet erg hoor ik je denken? Nee, dat was fantastisch! Het enige ‘nadeel’ was dat we (na 2 maanden van volop in de verbouwing, inkopen e.d.) helemaal gesloopt waren en bijna niet meer op onze benen konden staan. We werkten alle drie een aantal weken van meer dan 38u op de winkelvloer, geen tijd voor rust.
De druk was enorm, alle processen die we moesten doorlopen om een volwaardige winkel draaiende te houden moesten wij eigenlijk nog leren. Dus dit deden we in onze spaarzame privé tijd. Je kunt nagaan dat we dit niet lang gingen volhouden dus we hadden al snel een vacature eruit geslingerd. Gelukkig hebben wij altijd snel leuke mensen kunnen vinden dus de hulp was zeer welkom. De drukte bleef maar aanhouden dus hup, vacature 2 er ook na een paar maanden maar achteraan. Uiteindelijk waren we met een team van 5 personen, allemaal parttimers behalve Sytha Sr. Een leuk gemengd team, daar houden we van. Niet allemaal dezelfde types maar eigen karakters en dito lichaamsbouw.
Na bijna 2 jaar de boel mooi op de rit te hebben kwam “leermoment nummer 2”, je raadt het misschien al? Ik ga het woord niet meer noemen. (Hint: er is ook een biertje naar vernoemd en het is een stad in Californië) Laten we het maar bij ‘de pandemie’ houden, goed?
Eind 2019 begon de ellende, maar wij maken altijd een plan. Helaas waren we op dat moment ook nog met 1 teamlid minder, zij werd langdurig ziek en moest thuis herstellen. (we konden toen nog niet weten dat we uiteindelijk allemaal in huis moesten blijven) Dus met 4 personen gingen wij een ‘strijdplan’ maken. We moesten zo snel mogelijk onze collectie verkopen vóórdat er nog strengere maatregelen zouden komen.
En toen gebeurde er (weer) iets in mij, iets wat ik doodeng vond. Iets wat ik al heel lang uitstelde maar waarvan ik wist dat dit een groot verschil ging maken. Ik durfde niet. En toch stelde ik het voor aan het team omdat dit onze enige redding was. Zo simpel was het. Het was dit, of weer een mogelijk faillissement. Dat laatste nooit weer aub. Dus de noodzaak was hoog genoeg om het te doen. Nu hoor ik je denken, waar gaat dit over, wat voor mega spannends deed je dan wel niet?
Wij gingen filmpjes van onze collectie opnemen voor social media, en dus praten voor een camera. Je hoort jezelf, je ziet jezelf, je schaamt je, je stottert, je vind jezelf lelijk, je vind van alles van jezelf. Ik was onzeker om mezelf zo te laten zien, zo kwetsbaar.
Omdat ik een schisis heb. In de volksmond beter bekend als een hazenlip. Zo dat is eruit. Ik heb er nooit een ‘ding’ van gemaakt, en dit ook nooit genoemd op social media. Ik zie/zag het nut er niet van in. Maar destijds voelde ik me heel erg bekeken. De filmpjes waren ondanks de schaamte wel een hit, vooralsnog deden alleen mijn moeder en ik de filmpjes. De andere teamleden durfden dat destijds nog niet aan. Dit is een leerproces, dat kan ik je wel vertellen.
Maar mijn moeder en ik deden het wel. Het was tenslotte ook onze zaak. Voor mij was het niet alleen een zakelijk belang, het was opnieuw een persoonlijke overwinning nummer ‘?’ Ik ben inmiddels de tel kwijt…
Al deze “Overwinningen” leidden ook naar iets anders, het einde van mijn huwelijk. Ik was inmiddels niet meer de persoon die ik was en voelde me niet meer op de juiste plek. Ons gezinsleven op z’n kop, en dat terwijl de pandemie volop uitbrak. Hoe dan? Een gezin dat uit elkaar valt, een winkel die je overeind moet houden, verhuizen, personeel doorbetalen, jezelf (alweer) geen salaris kunnen uitkeren, een winkel die niks waard is, mediation, verdrietige kinderen etc etc… IK WAS KAPOT. Ik kon niet meer alle ballen hooghouden.
En toch ging ik door. Moest ik door. Voor de klanten. Voor m’n moeder. Voor m’n team. Voor m’n kinderen én voor de buitenwereld! Want dat zijn we gewend.
Dat hoort toch zo? Doorgaan als iets moeilijk is, niet zeuren. Op z’n Gronings: ‘nait soezen mor broezen’.
Dat was mijn overtuiging destijds.
Het heeft me ver gebracht hoor. Op wilskracht kan ik bergen verzetten, dat heb ik al wel bewezen. Maar ik wil het niet meer. Het voelt niet goed. Het voelt zwaar, het voelt moeilijk, het is te druk en ik kan het gewoon niet meer.
Ik heb zoveel over mezelf geleerd, maar ook over anderen en hun beweegredenen. Wat ik vooral deed was mezelf voorbij racen. Ik kon mezelf op een bepaald moment niet eens meer bijhouden, ik weet zeker dat er maar een enkeling is die dan weet wat ik bedoel. Wat ik moest doen was vertragen. Teruggaan naar wat ik werkelijk nodig had. En dat was zo simpel! Dat was rust. Dat IS rust. De rust om te kunnen voelen wat nu werkelijk goed voor je is, de rust om eens te luisteren naar je eigen hart en niet naar het gebabbel van je ego (hoofd). En als ik diep bij mezelf naar binnen keek kwam ik steeds uit op hetzelfde. Ik wil niet meer in die ‘ratrace’. Ik wil niet meer doen wat er van me verwacht wordt, het wordt tijd dat ik eigenaarschap ga tonen voor m’n eigen leven en ga staan voor wie ik ben. En dat ga ik ook doen. Stapje voor stapje.
En dan kom ik tot de conclusie dat de winkel in Delfzijl niet meer bij me past zoals hij nu is. Deze voelt als een oude jas die te strak zit.
Dus ik begin bij het veranderen van de uitstraling van de winkel. Van ons als merk. Ik wil graag een hogere kwaliteit van Leven. Een lichter gevoel ervaren dan de afgelopen 15 jaar. Niet meer rennen van hot naar her, maar structuur aanbrengen in de chaos.
En dat is mogelijk maar dan moeten we wel andere keuzes maken. Spannende keuzes, die niet iedereen ziet maar die wij wel maken. Achter de schermen. En dat zorgt er wederom voor dat wij blijven ontwikkelen als persoon maar ook als ondernemer. En hoe meer je groeit hoe meer moeilijke stappen daarbij horen.
Die hebben we al gemaakt, maar die ga jij pas zien in 2026. Dan straalt de winkel in Delfzijl uit wat bij ons past, wat bij mij past. En daar hoort ook zeker een andere naam bij! Een geheel nieuwe winkel zelfs! Wel op dezelfde locatie, maar geen ‘Spijkergoed’ gevoel meer…
Een hogere kwaliteit, een meer volwassen uitstraling maar wel met de humoristische twist en uiteraard met kleur. Een meer overzichtelijke manier van kleding presenteren, rustig. Niet te veel overprikkeling en keuzes. Kwaliteit boven Kwantiteit!
Want ik ben van mening dat we dat kunnen gebruiken in deze wereld. Kwaliteit en Kleur, het liefst de kleur van de zon.
Licht, zodat we Lichter kunnen Leven. Dat wens ik iedereen toe😊